BLOG
Voor foto's klik hier!
4 juli Groningen – Tongeren (Dag 1 - 128 km)
We werden wakker met de zenuwen in ons lijf, op naar de Grote Markt. Rond elven verzamelden onze vrienden, familie en kennissen om ons uit te zwaaien. Druk met interviews, foto's en afscheid nemen, werd er ook nog mooi gesproken over ons project door Ineke Bekkering van de Hartstichting en Bas de Laat van het onderzoek.. Vol spanning en euforie stapten we met tranen in onze ogen op de fiets en lieten we de juichende menigte achter ons. “We zijn los!! En op weg naar Barcelona” riepen we elkaar toe. De reis begon. Het zonnetje scheen ons toe, echter zat de wind wat tegen. Maar des te meer de voldoening aan het einde van de tocht toen we arriveerden in Tongeren. We werden warm welkom geheten door de ouders van Isabel in het familiehuis van de familie Kapteyn. De borrel stond klaar en het was het perfecte moment om al onze emoties, spanningen en ervaringen van de eerste dag eruit te gooien! Moe, maar voldaan zijn we in ons bedje gerold. Opladen voor dag 2...
5 juli Tongeren – Waalre (Dag 2 – 158 km)
De wekker ging... het fietspak ging weer aan en de Snelle Jelle's weer in de rugzak. Voordat we op de fietst stapten kregen we een heerlijk ontbijtje opgediend door de ouders van Isabel en ook nog een last minute-hoe-werkt-mijn-fiets-eigenlijk?-cursus van haar vader. Dit hadden we binnen no time onder de knie en de tocht kon beginnen. Nadat onze lieftallige rijders alle bagage in het busje hadden geladen waren wij ready to go! Al snel kwam het met bakken uit de hemel vallen. Maar dit hield ons natuurlijk niet tegen: regenjackie aan en gaan met die banaan! Ondanks de regendruppels die ons voorbij vlogen, sjeesten we heuvels op en af onder het genot van zelfgezongen franse chansons. Hierdoor verliep de ochtend vlot! Helaas werkte op het einde de GPS niet helemaal mee, dit vertraagde ons een beetje, zo'n kleine vier uur... Tegen achten begon de tijdsdruk op te lopen aangezien de WK wedstrijd al bijna begon. Gelukkig waren we op tijd bij de eindbestemming, bij vrienden van de moeder van Daphne. Niek en Jenneke ontvingen ons met open armen en een heerlijke maaltijd. Daar waren we wel aan toe na zooo veel uur fietsen. Uitgeput en met volle buikjes konden we eindelijk op de bank neerploffen voor de voetbalwedstrijd. Hoe spannend de wedstrijd ook was, sommigen belandden voor de tweede helft van de verlenging al in bed. De rest deed met hun laatste energie nog een vreugdedans na de overwinning. Nederland op naar de halve finale, wij morgen op naar België!
6 juli Waalre – Diest (Dag 3 – 72 km)
Na de twee lange fietsdagen hadden we vandaag een iets korter dagje ingepland. Al snel schoot het bord met “België” ons voorbij. Hooooo stop; terug voor een foto. Deze mijlpaal moest wel even worden vastgelegd! Vandaag weer beetje ruzie met de GPS (as usual), wat regen en wat zonneschijn. Wel kwamen voor het eerst de heuvels ons tegemoet. Dit zorgde voor wat nodige schakelingen, maar ook voor prachtig uitzicht. Het gaf ons al een echt “buitenland-gevoel”. Feest!!! De tenten mogen nog even in hun verpakking blijven zitten! We kunnen vanavond slapen bij de nicht van de vader van Maud en Stijn: Nadine en Christophe. Soms verbaas je jezelf waar je opeens familie tegemoet komt! En daar zitten we nu, heerlijk gedoucht en wachtend op een portie Vlaamse frieten. Bij het vertellen van onze zware tocht bood Christophe ons onverwachts aan om een vriend op te bellen, die fysiotherapeut blijkt te zijn! Dit kwam als een geschenk uit de hemel. Echt nét wat we nodig hadden na al die kilometers! Wat een verwennerij!
7 juli: Diest – Dinant (Dag 4: 103 km)
Na een wat onrustige nacht (met zijn allen in de woonkamer op krakende luchtbedden, snurkende rijders en snotverkouden hooikoortspatiënten) werden we wakker en kregen we een heerlijk ontbijtje met verse broodjes van de bakker. Het was heerlijk weer en een prachtige route kwam ons tegemoet. Het uitzicht over uitgestrekte graanvelden, peer- en appelboomgaarden en de Maas kwamen helemaal overeen met wat we hadden ingebeeld van deze fietstocht door het zuiden. Toen we aankwamen in Wépion, waar we hadden afgesproken met de rijders, stond ons een heerlijke lunch op te wachten aan een picknicktafel aan de Maas. Aan een steigertje zaten Stijn en Rein te vissen in het zonnetje, toen als verrassing de ouders van Isolde aan kwamen rijden. Zij waren onderweg terug van vakantie, dus konden ze Ies nog even een dikke knuffel geven en ons nog wat wijze ouderlijke adviezen meegeven. Daarna werden weer eens in de steek gelaten door de GPS, maar de Maas wees ons gelukkig de weg naar het dorpje Dinant. Dit was een lekkere sjees-route naar beneden, de zon boven ons, de Maas aan onze linkerhand en schattige huisjes. De kilometertjes vlogen voorbij. Eenmaal in Dinant hadden de rijders een hostel gevonden aangezien het weer drastisch omsloeg. De liters regen maakte het voor ons onmogelijk om tenten op te zetten. We waren blij toen we uiteindelijk in ons chill-pakkie op de veranda zaten, uitkijkend over een regenachtig Dinant, onder het genot van chips, choco en wat borrel.
8 juli: Dinant – Paliseul (Dag 5: 76 km)
We ontwaakten uit onze grimmige nacht, aangezien de vraag door ons hoofd bleef rond spoken waarom wij eigenlijk de énige waren in dit enorme hostel. Met wat dikke wal ogen en vermoeide gezichten rolde we ons bed uit. We keken uit het raam en wat zagen we: regen, regen en nog eens regen. Geen gemiemel want een heftige dag stond voor de boeg, namelijk de Ardennen. Halleluja, wat hébben we dit geweten! Het route-boekje waarschuwde ons al voor de eerste en zware helling. Eenmaal trots en high-fivend bovenaan de berg, juichte we elkaar toe “zie je wel dat we het kunnen?!” Daarom besloten we direct even een pauze in te lassen, met de gedachte dat we het zwaarste gedeelte al in de pocket hadden, niet wetende wat ons nog meer stond te wachten. Het feit dat de Ardennen uit meer dan één berg bestaat was nog even niet in ons opgekomen. Maar dit werd ons goed ingewreven toen we na de lunch (opgedroogd en vol vertrouwen) op de fiets stapten en 30 bergen voor onze kiezen kregen. Dalingen en hellingen volgde elkaar op. We hadden zelfs nog een extra helling van 3 km geklommen, die we vervolgens weer terug naar beneden konden afsjeesen aangezien we de verkeerde afslag hadden genomen. Drie dorpjes verder kwamen we aan in Paliseul, waar we kermend in de armen van de rijders vielen. Zij hadden een súper hostel geregeld (wat uiteindelijk een hotel bleek te zijn) aangezien tenten opzetten geen optie was met dit weer. Hopelijk slaat het weer snel om, aangezien we dit niet kunnen blijven betalen uit ons eigen gespaarde potje. Maar dit keer was het het 100 procent waard! Een super schattig kamertje met een heerlijke douche maakte onze hele dag goed. Tot onze verrassing werden we getrakteerd met een etentje, gesponsord door Heijmerink|Wagemakers. Zo belandde wij in onze jogging pakken en camping-stylo-sokken-in-slippers in een wat chique restaurant. No shame at all, we hadden enkel aandacht voor het eten!
9 juli: Paliseul – Bertrix (Dag 6: 13 km, oftewel: rustdag)
Na een goede nachtrust in het té schattige hotelletje schoven we aan het ontbijt, met versgeperste jus en pain au chocolat. Lovely! Het vertrek werd uitgesteld en uitgesteld, aangezien de regen nog harder leek te vallen dan gister. Met lood in onze schoenen gingen we ons klaarmaken om het hotelletje te verlaten. Met beenwarmers, armwarmers, gele racebrillen, wind- en regenjacks en capuchons tot over onze helm opgetrokken stapten we elkaar uitlachend over onze outfit op de fiets. Al snel kwamen we erachter dat de regen de weg gevaarlijk maakte voor onze dunne racefietsbanden. We reden op gevaarlijke wegen waar auto's voorbij scheurden en we merkten aan elkaar dat we angstig op de fiets zaten. We stopten onderweg voor een overleg. Nadat we zagen op de radar dat het weer er niet beter op werd, besloten we te stoppen in Bertrix. In onze kilometer planning was een rustdag mogelijk en aangezien het morgen mooi weer zal worden, maken we daar een power dagje van zodat we 11 juli op tijd in Nancy aankomen. We waren het er allemaal over eens: safety first! En we ploften in het eerste beste restaurantje neer met een warme choc met slag.
Maar wat nu? Daphne, Maud en Stijn gingen op zoek naar een camping om een gratis plekje in te koppen. Met ons verhaal en een ietwat zielige blik lukte het ons om een grote sta tent gratis toegewezen te krijgen. Iedereen was dolblij met onze Kabouter Plop tent, inclusief mooi paddenstoel printje op het dak. Daar zitten we nu; geinstalleerd op onze luchtbedjes, muziekboxen aan en kaartspelletjes klaar. Vanavond lekker pasta bolo, Amstel Radler én natuurlijk de WK wedstrijd!
10 juli: Bertrix - Villers-sur-Meuse (Dag 7: 135 km)
Na een nacht in onze geliefde kabouter plop tent, ging de wekker al om 7 uur. Het geluid drong helaas niet door in onze met oordoppen beschermde oren. Gelukkig riep Isabel op een gegeven moment dat het toch echt al 8 uur was en maakten we ons klaar voor vertrek. Vandaag stonden er veel kilometers op de planning, zodat we morgen op tijd Nancy zouden bereiken. Na een vertrek uit het miezerige weer in Bertrix, werd het weer steeds beter en begon iedereen weer te genieten van de tocht. Prachtige landschappen als in een film kwamen ons tegemoet en de kilometers schoten aan ons voorbij. Het viel af toe niet mee om de steile hellingen op te klimmen, maar na een beklimming kwam gelukkig vaak een daling. Na wat zware beklimmingen, ploften we neer op een terrasje als korte tussenstop. Het barretje waar we zaten was waarschijnlijk de enige in dit kleine dorpje en vrouwelijke wielrenners waren ze zeker niet gewend, waardoor we aardig wat bekijks hadden. Na onze cola konden we er weer tegenaan en fietsten we weer verder de Franse hellingen tegemoet. In een dorpje vlak voor de laatste etappe stonden de rijders, Sera, Stijn en Rein, ons op te wachten in een zonnig groen weiland waar de picknicktafel gedekt stond met een heerlijke warme maaltijd. Tijdens deze lunch kwamen we erachter dat we onze plannen iets moesten bijstellen aangezien we St. Mihiel niet meer zouden bereiken voor het donker. Enigszins teleurgesteld stapten we weer op de fiets en een paar uur later, in de schemering, reden we Villers-sur-Meuse binnen. Dit minidorpje had een camping, dus voor het eerst konden onze tenten uit de verpakking! Ook was de eigenaar van de camping onder de indruk van onze tocht waardoor we opnieuw een gratis overnachting in de pocket hadden. Na deze lange en slopende dag begonnen de eerste pijntjes zich aan te doen, dus na wat rekken en strekken, konden we niet wachten om de tenten in te wijden...
11 juli: Villers-sur-Meuse - Nancy (Dag 8: 103 km)
Na de eerste nacht in onze tenten ritsten we de deurtjes al vroeg open: dauw, grijs, koud en nat was het beeld wat onze slaapogen tegemoet kwam. Ondanks het weer was de dag aangebroken dat we de Belkin ploeg gingen ontmoeten! Dus Belkin tenue aan, lunch in de zakken en gaan! Vol spanning stapten we op de fiets en waren we al binnen drie kwartier in St. Mihiel, een redelijk grote stad, waar we verbaasde geluiden hoorden als: 'Des filles au velo?' en aanmoedigingen als 'Allez les filles!'. Aangemoedigd door deze Franse voorbijgangers in St. Mihiel voelden we ons goed en ging de tocht snel. Toen we op een gegeven moment bidons moesten vullen, zagen we twee typische Franse madames, denk stokbrood onder de arm, die verbaasd vroegen of er ook vrouwen meededen aan de Tour de France. Ons enthousiasme steeg, want de tour was ongeveer overal waar we kwamen hét onderwerp van gesprek. Na een korte lunch pauze kwamen we erachter dat we nog maar 30km voor Nancy waren en besloten we in één keer door te rijden. Na een mooi stuk langs het water en met een kinderlijk gevoel van 'wanneer zijn we er nou' waren we om 14 uur dan echt in Nancy!!!! Na contact met Belkin bleek dat we de wielrenners aan de finish zouden ontmoeten en was er dus nog tijd om op een terrasje bij te komen en te meteen met onze rijders. Na de nodige drankjes (en eindelijk make-up, voor het eerst sinds vertrek) fietsten we naar de finish van de tour. Wat waanzinnig om de tour te zien finishen!! Heel Nancy stond op z'n kop en stuk voor stuk kwamen de wielrenners binnen. Vlakbij de finish was een hele straat vol met tourbussen die de ploegen gebruiken om hun wielrenners in op te vangen na de zware tocht en hier stonden wij dus ook! Na door te hebben gegeven dat wij team Heart to Handle waren en niet een groepje verdwaalde groupies, mochten we bij de tourbus komen. Hier zijn we op de foto gegaan met Lars Boom en werden we gefilmd voor een promotiefilmpje: http://m.youtube.com/watch?v=vWq8yYL-GN8. Helaas ging de avond etappe met Mart Smeets niet meer door, maar we zouden morgen nog een volgauto meekrijgen om ons te filmen. Enthousiast en moe kwamen we aan op de camping in Nancy waar we al vroeg gingen slapen.
12 juli: Nancy!! Een dag met de Tour de France
De dag brak aan en we hadden via Belkin contact met Geert gehad die nog zou proberen backstage bandjes voor het vertrek van de Tour de France voor ons te regelen. Dit was gelukt! Geert Hein Jens kwam naar de camping om een dagje te rijden met de Belkin auto. Zodra we aankwamen op het terrein 'village depart' van de tour de France, werden we omsingeld door fotografen en fans die op de foto wilden met de 'Belkin Babes'. Hierdoor was het noodzakelijk om Geert om te dopen tot 'manager G'. Hij was hiervoor in de wieg gelegd: hij arrangeerde een ontmoeting met Bauke Mollema, Lars Boom, Richard Plugge en Ronald Waterreus. Na verschillende fotoshoots, interviews en dat soort dingen, realiseerden we ons dat we aan dit leventje wel konden wennen. Tussen de volgauto's en de deelnemende wielrenners, liepen we naar de start waar we Lars Boom nog een laatste high five gaven en we elkaar succes wensten met onze fietstochten. G begeleidde ons terug naar de... Camping?! Hier konden we na al deze roem maar moeilijk aan wennen. Manager G was op doortocht vanuit Engeland naar Amsterdam met als tussenstop Nancy voor ons en moest dus helaas weer door. Het was jammer dat hij onze manager voor een dag was, because he made our day!!! G bedankt!!! Buiten alle ongein op het terrein, hebben we ook onze stichting goed kunnen promoten doormiddel van het uitzenden van een persbericht via een fotograaf van het ANP en werd er over ons getwitterd door de manager van team Belkin. Al met al was dit een fantastische, memorabele, onwerkelijke dag en te cool om dit een keer van zo dichtbij mee te maken.
13 juli: Nancy – Hurecourt (Dag 10: 139 km)
De dag begon vroeg want er moesten een hoop kilometers gemaakt worden vandaag. Maar aan ons ochtendritueel moet nog gewerkt worden, want ondanks onze wekker van 6 uur, waren we pas om 9 uur echt op weg. Zoals thuis alles altijd een plekje heeft, is het op de camping wel anders. Zonder overdrijven staan er wel 20 Albert Heijn zakken op elkaar gestapeld in het busje, gevuld met eten, slaapspullen, medicijnen, noem maar op. Dan moeten eerst nog alle fietsen eruit die we 's nachts in het busje doen, vervolgens de koffers en dán kun je opzoek naar je pakje havermout en potje pindakaas. Het hele fietspak bij elkaar sprokkelen kost ook wel enige moeite, naast onze standaard outfit moeten we ook nog denken aan: wel of geen regenjack, wel of geen arm- en been sleeves, welke kleur brillenglazen, handschoenen, helm en dan blijken de remblokken ineens niet goed te zitten. We nemen ons ook elke dag weer voor om al deze dingen 's avonds te doen, maar zodra we aankomen op de camping na een lange fietsdag verdwijnen al deze voornemens als sneeuw voor de zon. Nancy eenmaal verlaten kwamen we al snel op een super mooi fietspad door zonnebloemvelden en prachtige dorpjes. Oude kastelen wisselden zich af met rivieren, uitgestrekte akkers, bospaden en weilanden vol gehoornde koeien die zodra we langs reden vol verbazing opkeken. Met uitzicht op de achtereenvolgende sluizen van de Moezel, zaten de rijders in het zonnetje aan het water, uitgestrekt in hun campingstoel ons op te wachten met een lunch. Hier kwamen we erachter dat onze meeting met de Tour de France in Nancy niet onopgemerkt was gebleven bij de BN'ers. Zo zagen we dat Filemon Wesselink van BNN ons had getwitterd of hij ons nog ergens kon meeten later in de Tour de France!! Helaas moesten we hem antwoorden dat we al verder op weg zijn met onze eigen tour, maar hem graag aan de finish in Barca zien. Wie weet...
Met een heftige klim om de camping met zo gezegd 'het mooiste uitzicht' te bereiken, sloten we onze dag af. En hij was het waard. Een super leuke hippie-achtige, ecologische camping, La Jongquille, lag op de top van de berg met uitzicht over een prachtig heuvellandschap. Herman en Jacqueline ontvingen ons met open armen, en wij als fietsers mochten er gratis overnachten. Na een verfrissende douche en heeeerlijke afhaalmaaltijd bij de kebabwinkel (als énige open op zondag en er dus drie uur op moesten wachten aangezien het hele dorp zondagavond kebab at) kropen we onze tentjes weer in.
14 juli: Hurecourt – Pontailler-sur-Saône (Dag 11: 126 km)
Eenmaal weer op de route kwam het met bakken uit de hemel... Why?? Gelukkig vonden we al snel een bushokje in een uitgestorven dorpje waar we als vijf verzopen katjes konden schuilen. Terwijl we in het bushokje stonden te verkleumen vervloekten we het feit dat het in Nederland wel mooi weer was en het hier in het zuiden regende! Gelukkig werd onze klaagzang al snel beantwoord en een paar uur verder brak ook bij ons de zon door. Met een warm Frans briesje in de rug werd het toch nog een mooie fietsdag. We merkten wel dat de vermoeidheid de overhand nam en de laatste kilometers voelden als uren. Met verzuurde benen werden de laatste heuvels beklommen en eenmaal aangekomen op bestemming was iedereen blij met het vooruitzicht op een rustdag morgen. Niet te vergeten vierden ze vandaag in Frankrijk Quatorze juillet en Sacha's verjaardag. Dit verbood ons naar de lokzang van ons luchtbed te luisteren, dus werd feestelijk de taart op tafel gezet, dronken we nog een drankje op een terras aan de Saône en met het vuurwerk boven ons werd het nog een knetterende verjaardag!
15 juli: Rustdag in Pontailler-sur-Saône
Eindelijk uitslapen!!! Oh nee toch niet, om 9 uur brandden we allemaal onze tent uit, wat een hitte! Strak blauwe lucht en 30 graden, onze eerste echte vakantie dag waarop we voor het eerst niet op ons zadel hoefden te klimmen. Na een heerlijk ontbijtje met een pain-aux-chocolate, un croissant et une baguette vers van de boulangerie, zijn we gaan relaxen aan de Saône. Een heerlijke dag om even op te laden, te wassen, de fietsen op te knappen, te zonnen, normale kleren te dragen en vooral even te genieten van het feit dat we al in Frankrijk zijn. Daphne's moeder en zusje Noor zijn hier vandaag een dagje en nemen ons zo gezellig mee uit eten in het dorpje. Daarna vroeg naar bed, want vanaf morgen willen we de hitte voor zijn en staat de wekker al om 5 uur!
16 juli: Pontailler-sur-Saône – St. Boil (Dag 13:125 km)
Met dikke oogjes zaten we in de ochtenddauw ons bakje havermout te eten zodat we tegelijk met de zonsopgang op de fiets konden zitten. Met de spiegelgladde Saone aan ons rechterhand en een roze opkomende zon aan ons linkerhand genoten we van onze eerste koele kilometers. Hier kwam al snel een einde aan, de hitte sloeg toe en zo ook het noodlot. Na 15 kilometer klapte onze eerste band..... Al twee weken lang durfde niemand de woorden 'lekke band' uit te spreken, en al helemaal niet hoe het kon dat het ons nog niet overkomen was. Het etentje gister avond bracht hier verandering in, er werd van alles afgeklopt en de monden gesnoerd, maar helaas, het kwaad was al geschiet en de eerste lekke band een feit. Na een half uur prutsen, gezegend dat we nog een banden-cursus hebben gekregen van de Isabel's vader, is het ons gelukt!!! Een vreugdedans en 10 zwarte handen verder waren we blij dat we de eerste van 40 ingeslagen reservebanden nu dan toch in gebruik in was. Eenmaal weer op de fiets kregen we een telefoontje van de rijders dat de GPS niet meer aan de lader lag waar we hem onbewaakt hadden achter gelaten. Het verlaten dorpje werd goed wakker geschut door de emotionele uitbarsting die volgde. Gelukkig begrepen ze niks van we zeiden en kwam zelfs een oud omaatje een glaasje water door de heg aanbieden. De vraag 'hoe gaan we nu in godsnaam Barcelona bereiken?' spookte nog door ons hoofd en de laatste kwade woorden waren nog niet uitgesproken toen we alweer een telefoontje kregen dat hij terecht was!! Fjoooewww!
Om deze rumoerige ochtend te laten bezinken en de goede verhalen die we over Beaune hadden gehoord, besloten we hier een terrasje te pakken. Hier genoten we al wachtend op de rijders van een koud drankje en de snik hete zon. Na de lunch in een parkje stapte we na deze drie uur lange pauze met heel veel moeite weer op de fiets voor de laatste 55 kilometer. Deze middag verliep zeker ook niet vlekkeloos met wéér een lekke band, de hitte en de lange drukke D-weg waar de auto's en vrachtwagens voorbij scheurden. Dolblij waren we toen we ein-de-lijk bij de camping aankwamen en doken gelijk het zwembad in om de zware dag van ons af te spoelen.
17 juli: St. Boil – Montmerle-sur-Saône (Dag 14: 110 km)
Met Allstars op de fiets, want de klikschoenen moesten nodig nieuwe kliksystemen aangezien die al goed versleten waren na de vele kilometers die we inmiddels al hebben gemaakt. De eerste 70 kilometers vlogen voorbij op een doorlopend fietspad wat vroeger een spoorweg was geweest. Fietsend langs oude stationnetjes en door Efteling-achtige bossen keken we uit naar een terrasje die we al snel vonden. Tijdens onze welverdiende lunchpauze, blij dat we nog maar 40 kilometer hoefden te fietsen, bracht de bediening hier verandering in door te vertellen dat het vanaf nu alleen maar klimmen zou worden. Onze blije gedachte dat we over drie uur op de camping zouden zijn werd zo uit ons hoofd gepraat. Met frisse moed betraden we de met wijngaarden overwoekerde bergen van de Bourgogne en Beaujolais. Met de brandende zon op onze helmpjes genoten we van de mooiste klims en uitzichten van de reis tot nu toe. Er werd ons al verteld dat hier de beste wijnen van Frankrijk vandaag kwamen, dit konden we ons wel voorstellen aangezien de wijngaarden tot aan de horizon reikten. Puffend en kreunend na een acht kilometer lange klim vielen we bovenaan de berg bijna tegen een bord aan waarop stond dat het dorpje waar we doorheen moesten afgezet was vanwege de Tour de France. Verrast door het feit dat de Tour de France hier weer was en we zeker wisten dat wie niet om wilden fietsen besloten we toch de gok te wagen en richting Fleurie te klimmen. Daar aangekomen stond het dorp op zijn kop wachtend op de renners van de Tour de France die tussen 11 en 3 langs zouden komen. Eenmaal onze weg door de menigte gevonden, klaar om onze route te vervolgen, vroegen we aan de gendarmerie hoe laat de tour eigenlijk langs zou komen. Toen hij zei '5 tot 10 minuten' konden we deze kans natuurlijk niet aan ons voorbij laten gaan en namen we een plaatsje in aan de kant van de weg. Met een ijsje in onze hand hoorde we al snel de menigte joelen en wisten we dat ze eraan kwamen. Camera's gereed en ogen op scherp zagen we de Belkin-ploeg op ons afkomen. Juichend en schreeuwend zagen we tot onze verbazing dat Lars Boom zijn hoofd ophefte, ons zag, herkende en zijn hand op stak!!!! Zo coool!! En het stond op film!! Nog ondersteboven van deze happening wilden we onze filmpjes terug kijken en wat bleek... geheugen vol.... geen film, geen bewijs. Elkaar goed pratend dat de herinnering in je hoofd zit, vervolgden we onze fietstocht nog vol adrenaline en ongeloof dat dit ons zo onverwachts overkomen was. Easy going, down hill, sloten we deze fietstocht af en kwamen we aan op de camping. Eenmaal weer in contact met het thuisfront hoorden we het afschuwelijke nieuws van de Nederlandse vliegtuigramp in Oekraïne waar we heel erg van ontdaan waren. Met een knoop in onze maag door het onvoorstelbare verdriet van vrienden en familie van de slachtoffers kropen we bedroefd onze tent in.
18 juli: Montmerle-sur-Saône – Montant (Dag 15: 94 km)
Vroeg in de ochtend begonnen we onze dag op een jungle-achtig pad langs de Saône. Vele bergen volgden waarmee onze conditie op de proef werd gesteld door de kilometers lange en zeer steile bergen. Na een afslag op de rotonde kwam er een helling van wel bijna 20 % waarop onze spieren het bijna begaven toen Sas in de laatste seconde voordat we om zouden vallen gelukkig riep 'we gaan verkeerd!!!!'. Door onze nieuwe, nog iets te goed werkende kliksystemen en het feit dat we al zo goed als stil stonden liep het alsnog uit op een valpartij met schaafwonden en blauwe plekken. Het klinkt wat erger dan het werkelijk was en konden na wat zenuwachtig gelach door ons zuurstoftekort (onze zelfverzonnen oorzaak van alle te lang durende slappe lach aanvallen) gewoon weer op de fiets stappen. De bergen wisselden plots voor hele drukke autowegen. Hoewel de GPS nog steeds aangaf dat we op de goede route zaten besloten we na 15 kilometer dit toch maar eens te gaan checken aangezien we op een bordje Lyon botste, wat de op een na grootste stad is van Frankrijk en we dus zouden omzeilen. Onze vrees werd bevestigd, net zoals ons wantrouwen voor de GPS: We stonden midden in Lyon. We waren helemaal van onze route afgedwaald en moeten dus overgaan op onze redder in nood Google Maps. Deze aardige vriend leidde ons over verticaal lopende paadjes zo snel mogelijk Lyon uit. Toen de emoties en de temperatuur hoog opliepen en met een derde lekke band als kers op de taart, besloten we de bus te bellen. Bij de eerste beste schaduwplek die we tegen kwamen, lieten we ons verslagen vallen op het gras. De lieve rijders kwamen al snel aan met lekker boodschappen en nieuwe banden. Na een paar uur bijkomen, wachtend tot de ergste hitte over was wisten we allemaal dat het weer tijd was om op de fiets te stappen. Afwachtend wie de woorden 'kom jongens, we gaan weer' in zijn mond durfde te nemen genoten we nog even van elke laatste seconde in de schaduw. Het was nog steeds 35 graden, maar door het mooie landschap en onze opgeladen spirit genoten we toch nog van de laatste kilometers van de dag met als lichtpunt een gratis verblijf op een gezellige camping mét een performance van een Franse volkszanger.
19 juli: Montant – Tournon-sur-Rhône (Dag 16: 97 km)
Voor het eerste stonden we écht om 4.30 op, we dachten dat de zon al scheen, maar het bleek de lantaarnpaal te zijn die de nog pikkedonkere camping verlichtte. Niet verwacht, maar blijkbaar hoe vroeger, hoe sneller, want binnen vijf kwartier zaten we al op de fiets. Na 10 kilometer begonnen we aan onze aller langste klim tot nu toe. Een slingerweg langs rotswanden aan de ene zij en steeds verder reikend uitzicht aan de andere, bracht ons na heel wat inspanning aan de top van de berg. Kippenvel bekroop ons toen we bovenaan beloond werden in de vorm van een adembenemend uitzicht over het Rhône-dal met daarachter de voet van de Alpen. Een muesli-reep en een hele bidon verder vervolgde onze beloning door een Mario Cart-achtige slingerweg naar beneden. Met kramp in onze vingers van het remmen besefte we hoe hoog we wel niet hadden geklommen. De laatste afdalingen onderaan de berg waren overzichtelijk door de weilanden waardoor we volledig van onze beloning konden genieten en met alle remmen los naar beneden konden scheuren. De weg eindigde in Condrieu, aan de Rhône, waarlangs onze weg vervolgde. Met slechts een korte koffiepauze als stop, was ons plan gelukt om vroeg aan te komen bij de eindbestemming, zodat we een halve dag eerder konden beginnen met onze rustdag. Zo vlot als we naar beneden de camping binnen rolden, rolden we vervolgens direct het zwembad in. Alle overhitte spieren werden beloond door het koude water. 's Avonds genoten we nog van ons broodje knak en kakte na een rosé biertje al snel in aangezien de dag vroeg begon. Moe maar voldaan rolde we ons tentje in, met de fijne gedachte dat de volgende dag niet begon met een keihard ringende wekker, maar lekker konden uitslapen!
20 juli: Tournon-sur-Rhône (rustdag)
Eindelijk! Het is rustdag. Na vele uurtjes slaap schoven we aan een vers gehaald ontbijt met lekkere pain au chocolat, in plaats van onze traditionele AH-basic havermout. We namen de tijd, want er was geen haast. Helaas zagen we al op de buienradar dat er regen opkomst was en we zagen de grijze wolken al boven onze hoofden hangen. Snel hadden we ons regen-proof plan bedacht: ontbijt opruimen, snel alle spullen inladen in het busje, comfi pak aan en chillen onder de afdak in het wifi cafétje, waar we nu onze tijd vertoeven. We kunnen niet veel kanten op, want de regen komt momenteel met bakken naar beneden. De gasten vermaken zich bij de biljard tafel en de rest geniet van een chocolat chaud of cappuchino, met de hóóp dat onze tenten van binnen droog blijven aangezien we twijfelen of de tenten wel waterproof zijn. Op hoop van zegen kruipen we vanavond niet in een waterbed. To be continued...
21 juli: Tournon-sur-Rhône – Ruoms (Dag 18: 130 km)
We hebben het goed droog gehouden! Een paar luchtbedjes dreven op een plasje water, maar de tenten hebben zich prima staande weten te houden in de regen. Helaas was voor vandaag weer een hoop regen voorspelt, toch ging de wekker al om zeven uur en aten wij onze dagelijkse havermout. Na ons ontbijt was het nog steeds droog, dus stapten we toch gewoon de fiets op om maar te zien wat we tegen kwamen. Na de Ardennen te hebben overleefd, dachten we de hoogste klimmen achter de rug te hebben en keken we alleen nog op tegen de Pyreneeën. Dit viel toch vies tegen toen we de bergen van de Ardèche tegemoet fietsten. Met drie steile beklimmingen waarvan 12 km de langste was, bereikten we uiteindelijk ons hoogste punt: 1100 meter. Toen we op de top stonden, keken we uit op schilderachtige landschappen waar de toppen van de hoogste bergen zelfs het wolkendek raakten. Dit konden we maar mooi in onze zak steken! Na de gelukkig altijd volgende afdaling konden we 30 km verder eindelijk weer onze pedalen voortduwen en waren we al snel in Aubenas. Hier raakten we verdwaald, opzoek naar een chille plek om te lunchen met de rijders. Dit leek onmogelijk in Aubenas, dus hebben we onze picknicktafel uiteindelijk maar in iemands voortuin uitgestald, inclusief blaffende waakhond die nog even aan onze benen kwam snuffelen. Aubenas was ons voorgenomen eindpunt van de dag, maar door de goede zorgen van de rijders hebben we na de lunchpauze nog 30km extra gefietst en eindigden we in Ruoms.
22 juli: Ruoms – St. Hippolyte du Fort (Dag 19: 98 km)
Om 4.30 ging de wekker, want het zou vandaag een hete dag worden en we wilden de hitte voor zijn. Terwijl we onze standaard ochtend routine uitvoerden: tien tassen doorspitten voordat alle fiets spullen zijn gevonden, banden oppompen, bidons vullen, havermout maken etc., waren onze buren net pas thuisgekomen en keken ons met dronken ogen verwonderd aan hoe actief we op de vroege morgen waren. Tijdens zonsopgang fietsten we in stilte vooruit, genietend van de prachtige omgeving in dit mooie licht. Ook al ging de fietstocht snel, wel was de hitte te voelen net zoals de pijntjes: zadelpijn, kramp in de bovenbenen, schouderpijn en verkrampte handen. Hierdoor waren de laatste kilometers naar de camping echt afzien, maar was het des te leuker om aan te komen! Zodra we er waren, namen we een duik in het zwembad en gingen we languit in de zon liggen tannen, om onze fietspak afdruk bij te kleuren. Daarna vonden we bij een afgrond op de camping twee babykatjes in nood die daar al een tijd lagen. Hierdoor kwamen we gelijk in actie en brachten we ze naar de dierenarts in het dorpje in de hoop ze te kunnen redden. Helaas, het was te laat en de dierenarts moest ze laten inslapen. Na een lekker bereidden couscous salade op ons gasstelletje, vielen we in slaap met het leuke vooruitzicht dat we morgen de kust zouden bereiken!
23 juli: St. Hippolyte du Fort – Sérignan plage (Dag 20: 105 km)
Vandaag zullen voor het eerst de Middellandse Zee zien! We vertrokken weer om zes uur van de camping, en betraden nog eerder dan de zon de Franse landschappen. We hoopten op net zo'n snelle fietsdag als gister zodat we al in de middag aan het strand zouden liggen.... Wishful thinking... Al in de eerste 10 kilometer bleken we volledig van de GPS route af te zijn gefietst en besloten we maar met Google Maps de reis voort te zetten. Niet het beste plan.... Opeens reden we recht op Montpellier af en raakten we in paniek om de steeds drukker wordende D-wegen waar het vrachtverkeer om onze oren raasde. Na de eerste beste afslag te nemen, besloten we dat alles beter was dan verder te fietsen over deze snelwegen en namen we een andere Google Maps route binnendoor. We waren heel erg omgefietst, maar kwamen gelukkig weer in de goede richting. Toen we aan het eind van de middag nog maar 10 km van de camping verwijderd waren, was iedereen opgelucht dat er snel een einde kwam aan deze dag met veel enge wegen. De binnenroute leidde ons over allerlei onverharde paden die met het blote oog nog niet eens zichtbaar waren. Zo stuurde hij ons zelfs een pad op waar na een paar meter alleen nog maar bamboestokken stonden en verder fietsen onmogelijk was... Oh nee gaan we weer verkeerd, wat nu?! Om 16 uur besloten we, samen met de rest van Nederland, een minuut stilte te houden en zaten we onder een boom aan een zandweg stil te staan bij de verschrikkelijke ramp waarbij zoveel mensen omgekomen zijn. Na dit moment vervolgden we onze weg, maar leken alle wegen nergens op uit te komen en leidde de ene zandweg naar de andere hobbel weg... Dus na een uur rond te dolen, keerden we terug naar waar we waren afgeslagen. Toen we hier stonden te zoeken naar de goede weg zagen we een bord: 'Adventure Park' in de richting van de paden wijzen waar wij al die uren hadden rondgedwaald! Al die energie en tijd verspild aan een mountain bike trail, terwijl we al lang op het strand hadden kunnen liggen!! Merde! Eenmaal aangekomen in Béziers waren we dan eindelijk echt in de buurt! Toen we er eenmaal waren, zijn we heerlijk uit eten gegaan, bedankt Jan en Linda Velthuysen! De camping lag aan het strand en het was echt een geweldig gevoel dat we al helemaal naar de Middellandse Zee waren gefietst! Met het uitzicht op een rustdag en een trots gevoel op wat we al bereikt hadden, mochten we dit vieren met één lekker drankje in een strandtent. Een dubbel verwenning toen de Isabel's oma belde dat zij onze overnachting aan het strand wilde sponsoren!
24 juli: Sérignan plage (rustdag)
Uitslapen was helaas geen optie, de tent veranderden om 8 uur al in een Maggi-braadstoomzak, dus hop die tent uit. Ook konden we niet meer wachten om de zee in te duiken, waar we al zo lang naar uit keken, maar waar gister ons lichaam geen pufje energie meer voor over had. Na deze ochtendduik en een lekker ontbijtje, hebben we al ons hebben en houwen gepakt voor een goede stranddag. Uitgestrekt op ons handdoekje in het zand en als het écht niet meer kon even de zee in om te verfrissen. Even helemaal niks, dit hadden we nodig! Die middag hebben we nog lekker met zijn allen in een strandtentje geluncht, dat was wel even wat anders dan je platgedrukte stokbroodje die al een paar uur op je rug in de zon had zitten braden. We genoten van elke seconde van de dag, en kregen voor het eerst een beetje een knoop in onze maag toen we eraan dachten dat we morgen weer verder moesten. Dit chillen smaakten naar meer...
25 juli: Sérignan plage – Latour de France (Dag 22: 118 km)
De dag begon met regen, dit was wel het láátste waar we ons op hadden ingesteld. De zin was een beetje weggeëbd door de angst voor een herhaling van eergisteren. Gelukkig was dit maar van korte duur en fietsten we al snel richting de blauwe lucht over een mooie, rustige landweg. De eerste 60 kilometer vlogen voorbij, mede doordat we niet eens pauze durfden te nemen, bang dat de GPS dan van zijn apropos zou raken. Toevalligerwijs reden we net langs een inhammetje met picknicktafel uitkijkend over een beekje met torenhoge rotswanden toen we “toet toeeet” de volgauto achter ons hoorden. Blij als altijd om hen te zien, verzagen zij ons weer van een heerlijke lunch. Dit kon niet te lang duren, want er lagen nog 50 kilometers voor de boeg. De rotswanden maakten plaats voor wilderig begroeiden bergen. Dit ging ons verbazingwekkend goed af! Je zou zeggen, een ezel stoot zich geen tweede keer aan dezelfde steen, maar we hadden het nog niet uitgesproken dat echt alles van een leien dakje ging of een donderwolk raasden boven onze hoofden. Na een snel kiekje van het prachtige uitzicht besloten we de laatste 20 kilometer door te racen, de regendruppels voelden als naalden op onze huid. Ezels die we zijn, besloten wéér met Google Maps de camping te vinden... Paden waar nog geen verdwaalde boer overheen was gelopen, zouden ons na de Y-splitsing rechtsaf (zie foto's) naar de camping leiden. Op plaats van bestemming!! Echter niet bij de vooringang, maar bij een gesloten hek. Aangezien er campers achter stonden en we de kans op meerdere campings in dit kleine dorpje klein schatte, besloten we ons en onze fietsen eroverheen te werpen. Een paar verbaasden blikken vroegen zich af waar wij ineens vandaag kwamen, maar gelukkig zagen we snel onze vertrouwden groene tentjes om de hoek. Uit vreugde deze bocht te snel willen maken, werd er ook nog een slide gemaakt over het grind dankzij de befaamde kliksystemen, dit uitte zich in een harde lachbui, alsof de dag nog niet typerend genoeg was!
26 juli: Latour de France – Boadella d'Emporda (Dag 23: 96 km)
Even vroeg als altijd zaten we op de fiets en begonnen we aan onze eerste klim van de dag. Toen we al een paar kilometers hadden geklommen, kwam de zon ons vergezellen. Een prachtige zonsopgang verlichtte de in het vooruitzicht liggende Pyreneeën. Na al een beetje warm te zijn gedraaid voor de echte pas over de Pyreneeën om Spanje te bereiken, besloten we om een terrasje te zoeken. We wilden nog even gezellig lunchen met elkaar, het is ten slotte al een van onze laatste dagen en een beetje extra energie konden we wel gebruiken. Toen we om de menukaart vroegen, wees de ober ons verbaasd naar de kerkklok: het was pas half 11. Verrast dat we waren realiseerden we dat natuurlijk niet iedereen al zes uur wakker was en werd het dus toch maar weer dat lekkere taaie stokbroodje. Met gezonde wedstrijdspanning begonnen we aan onze 32 kilometer durende pas met verschillende klims. We wisten dat op de top de grens lag tussen Frankrijk en Spanje dus besloten we voor de laatste helling met zijn vijven tegelijk zowel de Pyreneeën als Frankrijk achter ons te laten. Een euforisch gepland moment! Al snel zagen we een groot blauw bord in de verte wat het vertrouwde blauwe bord met sterren en Espana erop moest zijn! Dichterbij komend bleek het een waarschuwingsbord te zijn... In het Spaans... En bleken we dus zonder enige commotie de grens overgestoken te zijn. Net zoals de borden, veranderden ook het landschap en leek het ineens wel 40 graden. Een mooie route naar beneden bracht ons uiteindelijk bij onze eerste Spaanse camping. We hebben hier heerlijk Paella gegeten, wat je allemaal wel niet kan met zo'n gaspit. Morgen onze laatste lange dag fietsen, voordat we dan eindelijk overmorgen, de 28e, in Barca aankomen!!
27 juli: Boadella d'Emporda – Mataro (Dag 24: 110 km)
De dag dat we konden zeggen 'morgen komen we in Barca aan!!' en met dit gevoel stapten we ook op de fiets. Ons enthousiasme uitte zich in het gevoel dat we maar iets van 30 kilometer hoefden te fietsen en zo vielen de toch nog 110 kilometers die gemaakt moesten worden best wel zwaar. Er zaten toch nog wat behoorlijke klims in de route, waarvan de laatste 14 kilometer was. De hete Spaanse zon brandde en zo ook onze beenspieren die inmiddels wel lieten merken dat ze al drie weken hard aan het werken waren. Ons einde-in-zicht-gevoel werd wel weer positief gestimuleerd doordat we een paar plaatsjes voor Mataro de GPS uit hadden gespeeld!! Toch wel een hele mijlpaal en ondanks alle ellende die hij ons soms heeft bezorgd, is hij het merendeel onze reddende engel geweest. Waar wij waren, was hij en waar we samen off the track gingen, gingen we samen ook weer on the track. Gar, geep, G, vaarwel!! Toch wel een emotioneel moment... Verder op pad met het routeboekje in onze hand, het leek een soort spoorzoeken: 3e rechts, dan op de T-splitsing links, met de bocht mee afbuigen, etc. Het was leuk voor een middagje, maar opnieuw besefte we hoe belangrijk de GPS voor ons is geweest, op deze manier hadden we er wel wat langer dan drie weken over gedaan. Het moment dat ook het boekje officieel uit was hebben we even gevierd met een vreugdedans en wat olijke kreten, het boekje eindigde slechts met de woorden “rechts op weg met fietspad”. Niets 'gefeliciteerd!' of iets in die trant, daarvoor moesten we echt door naar onze trouwe fans in Barcelona. Eenmaal in Mataro aangekomen realiseerde we dat de laatste loodjes écht het zwaarst zijn, maar des te groter de overwinning morgen! In een super leuk strandtentje hebben we onze laatste avond met elkaar en de rijders gevierd. Met onze voetjes in het zand, een uitgebreid menu die we kozen met de gedachte 'joie de vivre' en een glas Spaanse sangria genoten we van de laatste avond. Als een letterlijke klap op de vuurpijl was er ook nog een plaatselijk feest waarvoor er een prachtige vuurwerkshow werd gegeven. Arm in arm zaten we op een strand vol mensen en papieren lampionnetjes te kijken naar het meest mooie vuurwerk. Toen er zelfs varianten voorbij kwamen van rode hartjes wisten we dat het “meant to be” was.
28 juli: Mantaro – BARCELONAAAA!!!!!!!!!! (Dag 25: 30 km)
De kortste nacht tot nu toe, maar iedereen bruiste van de energie. Vanmiddag zouden we na drie weken lang bloed, zweet en tranen dan ein-de-lijk Barcelona bereiken!!!!!! Een ongelofelijk en onwerkelijk gevoel. Over 30 kilometer ligt de finish van ons project waar we al een jaar lang lief en leed in stoppen. Het gaf een gemengd gevoel, het grootste deel kon niet wachten om de finish over te fietsen, onze familie in de armen te vallen en eindelijk hardop kunnen schreeuwen “we did it!!!!” (wat niemand tot een meter voor de finish nog durfden te zeggen en álles wat er ook maar in de buurt van kwam harder werd afgeklopt dan ooit te voren), maar aan de andere kant ook wel een heel gek gevoel dat daar ook daadwerkelijk het einde lag waar we al een jaar lang over praatten. Maar goed, ons pakje ging voor de laatste keer aan, er werd een lekker ontbijtje gehaald in plaats van de havermout en Seer zou ons met de auto brengen naar een fietsbaar stukje aangezien er alleen een N-weg naar Barcelona gaat. Toen we in alle vroegte de camping wilden verlaten, wat op de fiets altijd mogelijk was, bleek dit voor auto's helaas niet het geval te zijn. De slagbomen waren tot 7 uur dicht... hier hadden we geen tijd voor!! Iedereen zat flink te balen, denkend aan de extra uren slaap die we hadden kunnen maken, toen we ineens iemand van de camping zagen lopen. Seer jumpte uit de auto schreeuwend 'we have to catch a plane!!!', wij dachten nog 'wow, slim bedacht!!' en schreeuwden enthousiast mee, maar de vrouw schudde niets gelovend haar hoofd toen ze ons in onze racepakjes en met helm op achterin de bus zag gepropt.. Godver... Maar met de finish zo dichtbij lieten we ons niet uit het veld slaan en zodra de vrouw de camping verliet, crosten we snel met onze bus achter haar aan de slagbomen onderdoor. Zo! Op naar Barca! Eenmaal op de fiets begonnen de zenuwen echt door ons lijf te gieren en toen we groen licht kregen van de rijders om te komen waren we niet meer te houden. Schreeuwend en als een kip zonder kop zijn we eerst nog drie keer fout gefietst voordat we eindelijk door hadden waar iedereen ons stond op te wachten. En daar zagen we hem, naast het beeld van Columbus, aan het eind van de Rablas, een spandoek met 'FINISH HEART TO HANDLE' erop!!! Whaaaaa!!! Met tranen in onze ogen en een champagne-shower fietste we onder het doek door, een wervelwind van emoties schoot door ons heen. We vielen elkaar in de armen en in een kringetje sprongen we rond, zo trots op onszelf, maar nog meer op elkaar. Het is ons allemaal gelukt, de 2000 kilometer van Groningen naar Barcelona!!! Vervolgens waren ook ons steun en toeverlaat, onze lieve ouders aan de beurt: stevige omhelzingen, een hoop tranen en kusjes en nog veel meer knuffels werden gedeeld. Ook de broers, zusjes, andere kennissen en natuurlijk ook de rijders bleven niet gespaard. Wat een finish!! Toen alle emoties en commoties een beetje waren gaan liggen, was het tijd om ons strakke pakkie voor een lange poos op te bergen en hem te ruilen voor een jurkje om onze overwinning te gaan vieren. Met iedereen die aan de finish stond zijn we uitgebreid gaan lunchen in een mooi restaurant uitkijkend over de zee. Met lieve speeches en veel wijn sloten we de dag met elkaar af, er waren nog wilde plannen voor de avond gemaakt, maar die werden al snel uitgesteld tot morgen. Eerst maar even rustig wat bijslapen...
Met nog wat lekkere stranddagen in en rondom Barcelona sloten we onze reis af. Een reis om nooit te vergeten. Een reis met tranen van verdriet, vermoeidheid en er even doorheen zitten tot tranen van vreugde. Een reis van afzien, maar vooral van genieten, lachen en overwinning. Echte diepe momenten hebben we gelukkig niet gezien, vooral heel veel hoogtepunten. Sommige mensen dachten niet eens dat we Nederland uit zouden komen, dus het bord België was al een hele overwinning, en zo bleef elke dag dat we weer een stuk dichter bij Barcelona kwamen steeds weer een overwinning. De Ardennen, Ardesch en Pyreneeën hebben we ook overwonnen, net als de hitte, maar ook de regen. De route zijn we uiteindelijk ook de baas geworden. Al deze dingen hebben het ons niet makkelijk gemaakt, maar wat was deze reis waard geweest zonder het zwaar te hebben? We hebben van elke dag genoten, en al dachten we aan het begin dat we onze fiets na deze drie weken nóóit meer zouden willen zien, begint het nu al weer te kriebelen en missen we het vrije gevoel en het scheuren van de bergen.
Dit hele avontuur was niet mogelijk geweest zonder onze lieve rijders Stijn, Sera en Rein, die elke dag ons weer vrolijk ontvingen op de meest chille campings, waar dan de tenten alweer klaar stonden en de boodschappen al gedaan waren. Met hun zorgzaamheid en gezelligheid hebben ze deze reis compleet gemaakt. Maar niet te vergeten, alle sponsors en donateurs, ontzettend bedankt!! Alle lieve bijdrages om ons streven van €20.000,00 te bereiken hebben we elke keer weer met elkaar besproken en stonden te kijken van de vrijgevigheid en het meeleven van mensen. We kunnen echt geen woorden vinden om iedereen te bedanken. Over een paar weken kunnen we eindelijk bekend maken wat we in het totaal hebben opgehaald, maar tot dan staat de donatiebox nog gewoon open!
Lieve familie, vrienden en kennissen,
het was fantastisch om te zien hoeveel van jullie met ons meeleefden en dat heeft ons absoluut gesteund en gaf ons elke keer weer een nieuwe boost aan energie. Bij deze sluiten we met een brok in onze keel ons blog af, maar we zullen jullie op de hoogte houden via Facebook, Twitter en onze site.
Heel veel liefs,
Daphne, Sacha, Isolde, Maud en Isabel