Maud Slaghek
Personalia:
Maud Slaghek, 20 jaar, rechten, hockey, race fietsen.
Wat houdt je bezig op dit moment?
Momenteel kan ik met 1000% zekerheid zeggen dat op dit moment Heart to Handle
mij het aller meest bezig houdt. Soms moet ik even mijn studie op nummer 1 zetten,
wat ook niet altijd lukt. Als ik er niet mee bezig ben, zit het voortdurend in mijn hoofd.
Komt natuurlijk ook omdat veel mensen er naar vragen en ik daardoor veel praat over
Heart to Handle. Het project is veel intensiever dan mijn verwachtingen. Dit komt
doordat het project bestaat uit allemaal verschillende dingen; Vergaderen, meedoen
aan georganiseerde fietstochten, trainen in de sportschool, uren buiten fietsen, charity
borrels en events organiseren om ons project bekend te maken. Vooral tijdens de
fietstochten zit je met je gedachten helemaal in het project. Hoe zal het voelen om de
finish te halen? Welke valkuilen komen we tegen? Wat hebben we nodig? Wat moet er
nog gebeuren? Zo leuk om dan met zijn alle over het project te praten, te brainstormen
en over nieuwe ideeën te speculeren. Dan kunnen we er soms niet over ophouden. Soms
wordt het ook eventjes te veel. Het is natuurlijk voor 5 studententes ontzettend druk
om het maar met alles te combineren. Het enige wat je er tegen kan doen is ‘nee’ zeggen
tegen andere dingen. Alles is leuk, overal wil je bij zijn, maar soms moet je dan even
prioriteiten stellen. Ik zeg zeker niet dat ik dat nu al kan, maar dat ik het in ieder geval
wel begin te leren!
Wat heeft je doen beslissen om Stichting Heart to Handle mede op te richten?
Ik heb altijd al het gevoel gehad dat ik iets naast mijn studie wilde doen. Ik miste wat
uitdaging. Mijn huisgenoot Daphne vertelde vanaf het begin wat zij wilde op starten.
Niet direct, maar later dacht ik; waarom moet ik niet meedoen? Ik heb er wel goed
over nagedacht, maar uiteindelijk ben ik er alsnog impulsief ingestapt. Geen idee dat
het project zo zou groeien. Maar dat kan ik denk ik over het hele team zeggen. Je weet
nooit waar je aan begint totdat het begint te groeien van een idee tot een project en een
eindresultaat.
Heb je eerder vrijwilligerswerk gedaan of je ingezet voor een goed doel?
Nee nooit. Ik heb eerlijk gezegd nooit affectie gehad voor dit soort dingen. Maar nu ik
meer kennis begin te maken met het wereldje van vrijwilligerswerk van de hartstichting,
de onderzoekers van synapse b.v. die dit onderzoek waar maken, alle artsen en doctoren
die meewerken aan het onderzoek heb ik er een enorme bewondering voor gekregen.
Waaruit put je je motivatie om je volledig in te zetten voor Stichting Heart to
Handle in samenwerking met de Nederlandse Hartstichting?
Lastig om te zeggen. Mijn motivatie is een gevolg van allerlei verschillende factoren. Ik
denk de belofte die je naar jezelf en het team hebt gemaakt het meeste. We zijn er aan
begonnen, we hebben een idee, we willen dit waar maken. Falen is geen optie. Daarnaast
ook alle sponsors, donateurs en onze coaches. Die steunen ons en we willen al deze
mensen natuurlijk niet teleurstellen.
Wat is jouw persoonlijke doel wat je wil bereiken als je kijkt naar afgelopen jaar?
Mijn persoonlijke doel is een test doorstaan die je voor jezelf aangaat. Fysiek maar
vooral mentaal. Kijken of ik meer kan dan ik denk dat ik kan. Mijn persoonlijke doel is
niet alleen de finish bereiken, maar vooral juist valkuilen tegen komen en om daar dan
bovenop te komen. Dat gevoel maakt het zo bijzonder. Als het makkelijk was geweest,
kan het ook nooit ultieme voldoening opleveren! De momenten dat je denkt dat je
echt niet meer kan, de zware trainingen, de meningsverschillen, elkaars begrip, een
opbouwende band en aan het eind tegen elkaar kunnen zeggen dat we het toch hebben
geflikt!
Wat is het hoogte punt wat u tot nu toe met Heart to Handle hebt mee gemaakt?
Amstel Gold race. De tocht van 100 km in Maastricht met veel hellingen en als laatste
een lange klim de Cauberg op. We waren ontzettend zenuwachtig voor deze tocht.
Het gaf antwoord op dé meest confronterende vraag of we al goed in vorm waren. Het
moment net voor de finisch, toen we de berg op waren geklommen en de finish poort al
zagen, en we wisten dat we het gingen halen zonder ook maar 1 keer te zijn afgestapt,
ging iedereen naast elkaar fietsen in plaats van achter elkaar. Gillend racete we met zijn
vijven op één rij naar het einde. Letterlijk met bloed, zweet en tranen. Dat moment was
mijn hoogte punt!
Wat denk je dat het lastigste is waar jij of jullie nog tegen aan gaan lopen?
Ik denk het mentale aspect tijdens de reis. De pijntjes, de vermoeidheid en vijf meiden
op elkaars lip die ook nog eens totaal van elkaar verschillen. Maar je kan nooit alles van
te voren incalculeren. Soms gaan dingen gebeuren die je vooraf niet kan voorkomen. Die
horen er ook bij.
Wat heb je geleerd van dit jaar?
Teamgevoel. Denken voor 5 in plaats van 1. Het feit dat je iedereen laat zitten als je je
niet aan je afspraken houdt. Dat heb ik denk ik het meest geleerd.
Vul hier uw slagzin in die Heart to Handle jou gaat helpen de finish te bereiken:
Power to the pedals!!!!!