Dag 12 + 13, SIMPLONPAS!
Gudegudegudemiddag!! Of beter gezegd: buona sera! Om eens even feestelijk te openen:
Evert & Beppie van HARTe gefeliciteerd met uw 60-jarig huwelijk!
Donderdag 14 juli vertrokken we uit Abondance, Maxine en Lisanne Rijnveld fietsten heel stoer mee, de weersvoorspelling was namelijk barslecht. Regenkleding aan, handen onderaan het stuur en de berg af. Het was IJS en IJS koud. Onderaan de berg had Maxine direct al een lekke band dus die werd vervangen door Dries, onze doorgewinterde fietsenmaker, waardoor de rest nog even kon opwarmen in een skiwinkel. We vervolgden onze tocht en de regen kwam met bakken uit de lucht. Het voelde als wanneer je een lange dag hebt geskied, je doodmoe en koud bent en je nog 1 ijzige lift in de schaduw van de berg terug moet nemen om naar het dal te kunnen skiën. We voelden onze gezicht vingertoppen en eigenlijk vanaf de knie naar beneden NIKS meer. Het kan er ook een beetje aan hebben gelegen dat ik met mijn veel te optimistische vakantiesfeerhoofd geen lange broek had meegenomen, in iedergeval; de gevoelstemperatuur was min tien en ondanks dat dalen leuk is was het wel afzien. Na de lange, regenachtige afdaling kwamen we aan de voet van de volgende berg te staan, richting de pas van Morgins. Een niet te zuinige helling die extra zwaar was door de verkleumde benen. Verstand op nul en doortrappen was de remedie. Aan de top was het bijkomen maar voelde onoverwinnelijk! We waren zo ongelofelijk doorweekt dat we beloofden bij de lunch ergens een warm drankje te gaan drinken zodat we ietwat op konden drogen. Echter, de lunchplek was zeker niet dichtbij en na afscheid genomen te hebben van Mak en Lies reden we een prachtig dal in met hoge bergen aan weerszijden en – god is with us – met wind in de rug!!!!!!!! Heb je dat wel eens gehoord van iemand? Tjonge ik had vandaag zo’n lekkere wind mee op de fiets? Nee he? Wij waren ook stomverbaasd en probeerden er niet te openlijk blij mee te zijn uit angst dat het weg zou gaan maar het heeft de HELE DAG aangehouden, een uiterst welkome zaak, we reden op dit lange stuk rechtdoor gemiddeld 37 km per uur zonder al te veel kracht, waanzinnig EN het weer verbeterde waardoor we ineens onze ledematen weer konden voelen!!! BLIJ!! We reden door Sion, op zoek naar de lunchplek, op gematigde snelheid achter elkaar op een fietspad, tot een vrouw in een vlaag van verstandsverbijstering plots naar rechts afsloeg, waardoor ik VOL op de zijkant van haar auto knalde, sry mum, voorover m’n stuur met een elegante boog en het warme asfalt kuste. Fiets heel, auto heel, fran heel, wel best geschrokken en het stomme vrouwtje die niet eens haar excuses aanbood woest aangekeken, helaas niet genoeg thuis in het Frans om haar eens effe een verbale poets om de oren te verkopen. Het weerbericht voorspelde niet veel goeds en met het vorige fiasco van de lekke tenten hebben we besloten 2 vooropgezette tenten te huren en het is geinig om te merken hoe je zo’n tent als 5-sterrenhotel gaat beschouwen, we waren lyrisch en voelden ons koninklijk - kregen nog een reprimende van de campingeigenaar want blijkbaar liepen we door de tuin van de buurman naar de douche/wc, not done in campinglife, onthoud dat - en hebben vorstelijk gekookt & getukt.
Vrijdag 15 juni
Deze dag was de dag waar we al de hele reis naar uit/tegenop hadden gekeken. Het was de dag van de Simplon pas. De Simplonpas (Italiaans: Passo del Sempione) verbindt het Rhônedal in het Zwitserse kanton Wallis met het Val d'Ossola in de Italiaanse provincie Verbano-Cusio-Ossola en ligt op een hoogte van 2005 meter. Lekker even van Wikipedia gekopieerd want m’n hersens staan uit. We zwaaiden ons praktische huttententje uit en na 300 meter gereden te hebben realiseerden we ons dat we geen lampjes of, jazeker, oranje veiligheidshesjes mee hadden. We twijfelden maar zijn ze toen, onze moeders tierend in ons achterhoofd, toch even gaan halen. Na dit rommelige vertrek doemden er om de zoveel meter borden op met ‘simplon pas’ aangegeven, wat de kriebels deed groeien. Een rustig stijgende weg leidde ons naar de voet van de hoogste berg tot nu toe gezien. We keken naar boven en zagen een lang, kronkelige haarspeldbochtweg hoog op een weg, ver weg. Moeten wij daar heen?!!? De weg naar de pas is 24 kilometer en we konden lastig inschatten of wij echt daadwerkelijk ook die weg zouden moeten fietsen, anyway, we begonnen!!! We hebben DRIE UUR gedaan over een klim van 30 km!! Ongelofelijk! Het was die hard doorzetten, verstand op nul, ritme houden, rotaties van benen tellen, focussen op ademhaling, niet stoppen, niet stoppen, water drinken, neus in, mond uit, negeer de hitte, rats rats rats! Terwijl we klommen vloog er een helicopter over ons heen waar aan een grote kabel een boom op z’n kop bungelde die werd verplaatst, het keiharde getik van de propeller vulde de vallei en leidde even af van de klim maar hoe zwaar het ook was, we genoten vanuit de punten van onze tenen en het uitzicht wat we hebben gezien was het aller intentste wat we ooit hebben gezien, zoals Lout zo gaaf zei; je hoeft helemaal niet naar Bali, Europe’s got it all!! Elke bocht die we maakten verschafte ons weer een nieuw aanzicht op die enorme bergen met miljoenen verschillende tinten groen, een strakblauwe lucht, witte toppen en duizeligmakende dalen. Terwijl we stegen voelden we de temperatuur veranderen, de ijzige koele lucht sneed door je luchtwegen terwijl je huid warm en bezweet aanvoelde alsof je met je bips op je bedje aan de costa brava lag te rotten. Het werd kouder en kouder en plots stopte ons relatief rustige bergpad en lag er een stuk snelweg voor ons waar gigantische vrachtwagens langszoefden, dat was even wakker worden. Tegen ons trots in trokken we de suffe oranje hessies aan en zijn we met genoeg afstand, geconcentreerd achter elkaar gaan fietsen. Genietend van het coole uitzicht leidde we onszelf af van het verkeer en reden we over een prachtige brug over een kloof heen, het decor om ons heen leek wel de vallei uit Avatar 3D, we aten wat en zetten onze tanden in de laatste helling naar boven en na veel mentaal en fysiek doorbijten was op een gegeven moment het FABELACHTIGE moment daar, de TOP BEREIKT!!!!!!!!!! 2005 meter hoogte, boven de boomgrens en tussen de sneeuwtoppen voelden we ons euforisch. Ik kan nog honderd superlatieven noemen over het uitzicht maar ik denk dat het kwartje wel is gevallen. We pakten onze lange mouwen shirts, windjacks en beemwarmers uit onze zakken en bereidden ons voor op de allerdikste afdaling uit ons leven. De jongens gingen vooruit, de meisjes iets achterop en het was het aller aller aller coolste wat we gezien hebben tot nu toe. Het voelde alsof je in een videogame zat, zoefden door tunnels en om ons heen de grootste reuzen van bergen in het perfecte weer, weinig verkeer op de weg, totdat we opeens, als kers op de taart, werden ingehaald door een knalgele Ferrari en twee Porsche oldtimers, een immens geluid, te midden van een kraakhelder landschap, het leek wel een film!! De heren bereikten een snelheid van 80,4 km/u, bizar, WAT een adrenaline! Onderaan de berg wachtten we op elkaar en waren we even stil van hoe cool het was. Nooit meer vergeten. Hierna fietsten we door, het dal in en kwamen we over de grens, Italië!!!!!!!!!!! Het was bloedheet, een lekker verslonsd wegdekkie vol met gaten en opgefokte Italianen die luid toeterden terwijl er niks aan de hand is, kortom: sfeer te pakken! Zonder dat we het doorhadden reden we een tunnel van 2,2 kilometer in, zonder licht en zonder hesjes en dat was even schrikken. De meesten hadden zwarte jasjes aan dus we zaten verstijfd op ons fietsje te hopen dat we gezien werden, geen mogelijkheid om te stoppen en na de tunnel keken we elkaar een tikkie met stomheid geslagen aan: niet voor herhaling vetbaar. Het was een dag van extremen maar extremen maken avonturen en deze ervaring is ongekend. Nu een heerlijke rustdag in Feriolo aan het lago maggiore! Chinchin & salute!
