Dag 14, 15, 16, 17, 18 - dolce far niente!
17 juli. We fietsten 's ochtends vroeg weg uit Feriolo. De routeplanner vertelde dat we zouden beginnen met een klim dicht langs het Lago Maggiore. De Simplon pas etappe heeft ons door de hoogte meer rode bloedlichaampjes verschaft, hetgeen de zuurstofopname doet toenemen, daarnaast heeft de zware klim onze benen getraind, de daaropvolgende rustdag heeft deze hersteld. Hierdoor voelden onze lichamen als herboren, zo fit dat je alles aan denkt te kunnen. De klim begon direct, steil, tussen de ontwakende bergen en het donkere meer met lichtblauwe nevel en onze benen trapten uit zichzelf, ritmisch en hard. Moeiteloos snelden we naar boven. Na zo’n 8 km stopten we en namen we de natuur uitgebreid in ons op. De temperatuur begon al te stijgen, op dat moment bereikten we de top en begon de afdaling met een kronkelende weg met aan weerskanten bomen met in elkaar vergroeide toppen, alsof je in een tunnel reed. De daling was zodanig dat remmen niet nodig was, alleen meewiegen in een bocht was voldoende, het voelde wederom als een videospel, geen verkeer; alleen je fiets, natuur en snelheid. Op deze manier zouden we dagen lang door kunnen fietsen! Opvallend was dat we veel Italiaanse wielrenners tegenkwamen, opploeterend tegen de heuvel vanwaar wij daalden. We hadden een soort wisselspel met een duo heren, dik, gebruind en natuurlijk een pico bello verzorgde outfit, wij vermoedden dat ze een aantal afsnijroutes kenden aangezien ze slomer waren maar toch telkens weer voor ons opdoemden. Na de mooie afwisseling van klimmen en dalen reden we tot ons grote spijt op een gegeven moment de Alpen uit, zo plots als ze kwamen, verdwenen ze ook. Het landschap wat we nu zagen was eigenlijk heel Nederlands, suffe, platte weilanden met rechte, geasfalteerde wegen, in de verte een fata morgana door de hitte, een onboeiende omgeving en vooral een deceptie na de schoonheid van de bergen. Keek je met weemoed achterom dan zag je ze nog liggen met sneeuw op de toppen en daaronder een grijze mantel van nevel.
Door de bloedhitte waren we binnen de kortste keren door onze watervoorraad, daarom zijn Morrie en ik een vreemd winkeltje ingestapt waar we meteen werden aangeschreeuwd door een Italiaanse oma, blijkbaar zagen we, ookal waren we in vol fietsornaat, eruit alsof we haar zouden kunnen verstaan en keken we de wulpse serveerster achter de bar hulpeloos aan, die in paniek naar haar collega’s tierde ‘anglaise, pa de anglaise’, en na haar tot bedaren te hebben gebracht, we haar met handen en voeten uit konden leggen: multi litro di agua, per favore! Na deze warme dag kwamen we oververhit aan op de volgende camping en het lijkt wel alsof de kwaliteit van de campings elkaar met regelmaat afwisselt, jackpot -> NOT! Een klein mager krom vrouwtje met een groot hoofd, blonde lange stro haren en de meest trieste uitdrukking op haar gezicht, pufte, alsof het haar laatste adem was, waar onze tenten moesten staan en bijna in tranen of we al onze paspoorten wilden inleveren. 20 euro later voor 10 douchemunten van 2 minuten kwamen we erachter dat er alleen een gore mannendouche zonder slot was, koud water en een authentiek Italiaanse gat-in-de-grond sta wc met een lekke tuinslang als spoelmiddel. In ons beste Italiaans, opgezocht in het gidsje meegegeven door de moeder van Noor, spraken we de echtgenoot aan van het vrouwtje, dat we niet tevreden waren met de omstandigheden. De man opende de deur van hun donkerbruine enge houten huisje en schold zijn vrouw uit, liep halfdronken voor ons uit met zijn paarse neppe Carrera zonnebril schuin op zijn hoofd – nu snapten we de droefheid van het vrouwtje – en brieste ons toe hoe het warme water met een klap op de machine verkregen kon worden. We hebben toen maar vriendelijk geknikt en de boel gelaten voor wat het was. Morrie had de grootste jackpot te pakken, die avond meer dan 100 (geteld!) muggenbulten opgelopen bij het armoedige zwembad, waar de olie en vliegen op het water dreven.
18 juli. ’s Ochtends als de wiedeweerga vertrokken, de dag ging voorbij in een flits, zonder pauze hebben we 90 km afgelegd met een lekker gemiddelde, richting Genua. Aangekomen in de voorstad zagen we de zee - we zijn gewoon naar de Middelandse Zee gefietst, wahoeeww - reden we omhoog naar een camping die in een soort mini vallei leek te liggen, snakkend naar een duik hebben we met de meisjes een grappig oud Italiaans treintje gepakt, met ramen die openstonden, naar een beschaafd zwart kiezelstrandje waar ons topless zonnen vreemd werd bevonden en wij op onze beurt ons verbaasde over de bikini broekjes die strings leken te zijn van de vrouwen en de veel te strakke speedo’s van de mannen. Terug op de camping hadden de heren witte vis gebbqt met een lekkere ratatouille en gingen we vroeg onze tent in, de volgende dag zou zwaar worden.
19 juli. Cause you’re hot than your cold, you’re yes then you’re no, you’re in, than you’re out, you’re up, then you’re down. Het kan niet anders dat Katy Perry ook een fervent wielrenster geweest is, of in iedergeval een groot aantal zware berg etappes heeft afgelegd in Italië, want beter had ik het niet kunnen omschrijven; deze dag was een rollercoaster van temperatuur, route zoeken, inspanning en emotie. Zoals gebruikelijk stonden we op om 06.00 uur maar we voelden de hitte al opkomen. We moesten eerst nog dwars door de havenstad Genua waar het verkeer op volle toeren was en na 1,5 uur rijden-stoplicht-rotonde-tunnel-ingehaaldwordendoorItaliaansedebiel-toeteren-rijden etc hadden we het gevoel drie pakken peuken geïnhaleerd te hebben en knalden onze koppen uit elkaar, verlangend naar bevrijdende wegen, kwamen we voor meerdere serieuze klimmen te staan, de langste was er een van 16 km, we werden voor de gek gehouden door de bergen, een soort optische illusie liet ons elke kilometer denken dat we de top hadden bereikt aangezien we geen hoger gelegen bergen konden zien, maar toch na iedere bocht was daar WEER een weg die WEER omhoog ging en we hebben deze dag maar liefst 4019 hoogtemeters gemaakt in, hou je vast, 38 graden!!!!!!!!!!!!!!! Na 120 km stopten we op een gegeven moment langs de weg en ieders energie leek weggezogen, sommigen hadden al een uur hetzelfde lied in hun hoofd, anderen telden hun omwentelingen, het geluid van vrachtwagens die langszoefden scheen ver weg te zijn, gaten in de wegen werden niet meer ontweken maar dwars overheen gehobbeld zonder op te merken, de automatische piloot leidde onze verdoofde hersens en na nog 20 km waren we EINDELIJK in de buurt van de bestemming, voor het eerst allemaal HELEMAAL klaar met het fietsen en kwamen we gelukkig op een charmante, rustige camping met mooie olijfbomen en fijne mensen! Toch is het geinig om te zien hoe snel je lichaam zich weer herstelt, na een paar versnaperingen leefden we weer op en hebben we die avond rustdag gevierd!
Vandaag 20 juli, rustdag, zijn we via verstopte steile trappen naar een piepklein strandje afgedaald, waar we hebben gesnorkeld in de heldere zee, gedoken van de rotsen en de hele dag genoten van de heerlijke zon. Vervolgens met Noor in een authentiek cafeetje met 6 verrimpelde opaatjes om ons heen de Tour gekeken, zo anders om het te volgen als je je zo goed kan inleven hoe zo’n klim voelt, de 17e etappe ging over een weg die wij ook hebben gefietst voor Visp dus extra leuk. We genoten met twee heerlijke glazen witte wijn en dit gevoel leidt naar de titel van deze blog, het levensmotto van de Italianen, dolce far niente, doen om het nietsdoen, wat een rustdag betaamd. De Nederlander Mollema staat nu trouwens tweede in het Tour klassement, gaaf, MAKE US PROUD!
Donderdag 21 juli, Hai, de wifi deed het opeens niet meer gister dus vandaag typ ik er ook nog erbij, is dat niet even feest?! We zijn net aangekomen in Pisa, natuurlijk even een foto gemaakt bij de toren en ons kostelijk vermaakt met het aanschouwen van alle toeristen die zo'n bijzonder originele foto stonden te maken en de Nederlanders die lekker hard aan het schreeuwen waren tegen elkaar, waaronder: 'pff hier rondrijden op de fiets, hoe bedenk je het?'. De vertrouwde ongenuanceerde gedachtegangen en het niveau van stemgeluid, onmiskenbaar, wat zijn we toch een leuk volk. Nu op naar het zwembad!
