ROME, SWEET ROME!

ROME, SWEET ROME!

WE’VE MADE IT!!!!!!!!!!!!!!!!! WHOEHOEEE!!!

Zoals professor Van Gelder, hoofd van het door ons ondersteunde onderzoek, al eens omschreef: 'Jullie zitten in een LIFE-EVENT’, zo voelde het precies toen we de finish over reden. Ik zal jullie stap voor stap meenemen in de laatste dagen van de rit. Drie dagen voor de laatste dag stond buienradar roodgloeiend en zonder enige twijfel besloten we direct om een vooropgezette tent te huren aangezien fietsen met een doorweekte zeem hetzelfde klinkt en voelt als met een krijtje over een nat schoolbord krassen; wat toch zonde zou zijn voor het filmpje dat wordt gemaakt als we de finish over rijden hè? Enfin, we hadden natuurlijk totaal geen zin om de laatste dagen onze hele inboedel te laten veranderen in een waterbad met natte tenten die daarna zouden gaan schimmelen in de bus etcetera, bla bla bla – uiteindelijk twee stacaravans gehuurd van 5 personen per stuk (lucky Rudy mocht lekker bij de vrouwon) en hier koninklijk in overnacht met op de tweede dag een mini drup regen. Qua regen dus toch ietwat overbodig, qua lichaam een zeer welkom cadeau, wat is een bed toch pret.

Na deze weelde doorgefietst naar een camping natura, zoals al eerder opgemerkt is er een bijzonder stabiele trend te zien in afwisseling van luxe - vreselijke campings, we werden ontvangen door een grote dikke Don Juan met zwaar doorrookte stem, behaard en in het bezit van een gigantische motor maar erg vriendelijk. Even in het meer geplonsd en toen kwam dan toch de voorspelde regen, rennend over straat opgepikt door een bemodderde jeep die bij de camping hoorde en erg vriendelijk afgezet bij… een paardenstal. Verbouwereerd zeiden we dat we naar onze campingplek moesten, kijkend naar het paard dat dommig naast de stal stond te grazen en de meneer knikte dat we uit moesten stappen. We snelden in onze bikini in de stortregen naar het huisje wat inderdaad een stal was met 5 stapelbedden erin en verder niks! Eigenlijk wel een gepaste afsluiter van de vakantie, met z’n allen in een hut en na gekookt te hebben, staken we een wensballon op voor Noor’s vader, intens mooi. Een moment van realisatie over wat we tot nu toe hadden bereikt en onze gedachten bij Norbert Koolen, de vader van Noor. Kijkend naar het lichtpunt dat steeds kleiner werd, omringd door sterren, ontstonden ook de eerste kriebels, morgen LAATSTE dag!!!!!

Met een adrenalinekick vergelijkbaar met 5 ristretto’s, 10 redbulls en 50 bungeejumps tegelijk sprongen we als gekken op onze fiets, raceten de eerste berg op en knalden we de eerste tig kilometers weg. Op een gegeven moment zeiden we tegen elkaar dat we juist bewust moesten gaan genieten van de laatste kilometers en alsof ons navigatiesystyeem ons had gehoord besloot hij de allerraarste route ooit uit te zoeken. Het gezegde is waar, ALLE wegen leiden naar Rome, sta je op een splitsing dan staat er soms letterlijk naar twee tegengestelde richtingen een bord met ROMA en dan een ander km aantal erop, maar ons lieve leuke gestoorde routeplannertje presteerde het toch om een weg te kiezen waarbij de Rome borden verdwenen, waarvoor hulde! Erg knap. In ieder geval, het eerste bord dat we ’s ochtends hadden gezien gaf 56 km aan, we hebben uiteindelijk 89,9 gefietst, gered door Google maps, maar dus wel nog optimaal genoten van de oplopende temperatuur – tot we plotseling via een gigantische, met witte beelden versierde brug de voorsteden van Rome inreden. De auto’s flitsten om onze oren, toeterend werden we afgesneden, ingehaald en op het nippertje ontweken maar dat deerde niet, sterker nog, deze heerlijke Italiaanse taferelen versterkten het gevoel, fokten ons op, rijdend door de Via Flamina doemde voor ons statig, langzaam en onwerkelijk onze eindbestemming, het Colosseum op. We stopten, als vanzelf, even met trappen, beseffend dat we nu echt de laatste meters aan het rijden waren. Na een paar seconden trapten we juist sneller door dan voorheen, het Colosseum was nu vol in zicht, aan de rechterhand een plein vol met toeristen, maar we fietsten toch behoedzaam door en opeens herkenden we gezichten – WHAAAAAA - omringd door ballonnen, een spandoek en champagne reden we onze familie en vrienden de armen in, het moment was euforisch, tranen, lachen, omhelzingen, kreten, sprongen en blijheid – alles door elkaar, een moment om nooit te vergeten. Rome, sweet Rome!

Bij deze wil ik graag nogmaals alle donateurs, supporters, familie, vrienden en in het bijzonder de rijders van onze bus, Ties en Rudy, bedanken. Noor, Marilou, Saskia, Morris, Justus, Floris en Dries, het was geweldig, we zijn allemaal in het bezit van een sterke persoonlijkheid wat heeft geleid tot veel lachen, logischerwijs af en toe wat geharrewar maar vooral een toegewijd team met een gigantische prestatie die ons de rest van ons leven bij zal blijven!!!